پاستیل خوراکی خوشمزه‌ای است که مخاطبین آن سن و سال نمی‌شناسند. پاستیل یک خوراکی منحصر به فرد است که از ژلاتین، شیرین‌کننده‌ها، طعم دهنده‌ها و رنگ‌ها تشکیل شده است. به دلیل ماهیت آن می‌توان آن را به معنای واقعی کلمه به هزاران شکل درآورد و آن را به یکی از همه کاره‌ترین محصولات شیرینی پزی تبدیل کرد.
تولید صنعتی پاستیل اولین بار در اوایل دهه ۱۹۰۰ در آلمان توسعه یافت و در دهه ۱۹۸۰ در ایالات متحده محبوبیت زیادی به دست آورد. امروزه همچنان محبوبیت خود را ادامه می‌دهد و تنها در ایالات متحده در سال ۱۹۹۶ مجموعاً بیش از ۱۳۵ میلیون دلار فروش داشت.
تاریخچه پاستیل
سال ۱۹۲۰ بود که یک کارگر ساده کارخانه آبنباتسازی در شهر بن آلمان به نام «هانس ریگل»تصمیم عجیبی گرفت او زمانی که به استخدام این کارخانه درآمد دستمزد کمی داشت برای همین همیشه‌ایده راهاندازی کسب و کاری برای خودش را در سر داشت، در آن زمان آبنبات طرفداران زیاد بین‌المللی داشت و هانس که تنها تخصص قنادی و شیرینی‌پزی بود تصمیم گرفت از کارخانه جدا شده و شرکت آبنباتسازی خودش را تأسیس کند تنها کارمند او همسرش و تنها دارایی‌اش یک کیسه شکر یک تخته مرمری، یک کتری، یک اجاق و یک وردنه بود و البته کوله‌باری از تجربه که در محل کار قبلی‌اش کسب کرده بود و هیچ سرمایه دیگری نداشت.
هانس به همراه همسرش گرترود هر روز در آشپزخانه‌شان آبنبات‌های رنگی تولید می‌کردند و بعد سوار بر دوچرخه آن‌ها را به شهر برده و می‌فروختند چیزی نگذشت که آبنبات‌های دست‌ساز هانس به محبوبیت رسید و او نام هاربیو را برای محصولات خانگی‌اش که برگفته از اسم خودش بود انتخاب کرد.
روز به روز آبنبات‌های هاریبو طرفداران بیشتری پیدا می‌کرد و طی دو سال هانس موفق شد سرمایه اندکی جمع کند بعد از دو سال تصمیم گرفت برای رونق بخشیدن به کسب و کارش با تولیدکنندگان بزرگ وارد رقابت شود به دنبال ترفند جدیدی بود که متوجه شد نوعی آبنبات میوه‌ای محبوبیت خاصی بین افراد جامعه دارد، برای همین تصمیم گرفت دستی در تولید آبنبات هم ببرد.
اما برای قوام بیشتر آبنبات‌هایش به طور اتفاقی از ژلاتین هم استفاده کرد مواد لازم دستور ساخت بسیار ساده بود کمی ژلاتین، رنگ خوراکی، شکر و طعم میوه اما چیزی که آبنبات‌های ژلاتینی او را از دیگر آبنبات‌ها متمایز می‌کرد شکل و ظاهر‌شان بود، او در تولید محصول جدید اول از همه به کودکان فکر کرد تا پیش از این آبنبات‌ها به شکل گرد و ساده تولید می‌شدند ولی هانس با توجه به علاقه و تمایلات کودکان‌ایده تولید آبنبات‌های ژلاتینی به شکل خرس به ذهنش رسید.
او و همسرش مواد را پس از حرارت دادن در قالب‌های کوچکی به شکل خرس ریختند و بعد از خنک شدن آن‌ها را از قالب جدا کردند نتیجه کار خیلی هیجان‌انگیز بود و ژلاتین موجود در مواد باعث شده بود تا آبنبات‌های جدید به ظاهر سفت کمی نرم و چسبنده باشند هانس و گرترود تعداد زیادی خرس‌های کوچک و رنگی درست کردند که طعم خوبی هم داشت‌ایده ابتدایی تولید آبنبات‌های ژلاتینی به شکل خرس نه تنها باعث شد تا این محصول شهرت جهانی پیدا کند بلکه ریگل‌ها با همین خرس‌های ژله‌ای ثروت هنگفتی به دست آوردند او شرکت هاریبو را راهاندازی کرد که اولین خرس‌های صمغی را در دهه ۱۹۲۰ ساخت.
در حالی که آب نبات صمغی(پاستیل) از این زمان تولید شده است، تا اوایل دهه ۱۹۸۰ توزیع جهانی محدودی داشت. در آن زمان بود که هاریبو شروع به تولید پاستیل خرسی در ایالات متحده کرد. این مد ادامه یافت و باعث شد شرکت‌های دیگر محصولات مشابهی را توسعه دهند. پاستیل‌های خرسی منجر به ورود انواع دیگری از پاستیل‌ها از شرکت‌هایی مانند Hershey، Brach\’s و Farley شدند. در حال حاضر، این آب نبات در اشکال مختلف، از دایناسور‌ها گرفته تا انواع میوه‌ای در دسترس است. به گفته یکی از تولیدکنندگان ژلاتین، تقریباً نیمی از کل ژلاتین تولید شده در سراسر جهان در حال حاضر صرف ساختن آب نبات‌های صمغی می‌شود.
تولید صنعتی پاستیل
از آنجایی که ژلاتین یک ترکیب بی‌مزه و بی‌بو است که حاوی چربی نیست، شیرین‌کننده‌ها و طعم دهنده‌ها به آن اضافه می‌شود تا طعم پاستیل را بدهد. قند‌های مختلفی به عنوان شیرین‌کننده اضافه می‌شود. ساکارز که از چغندر یا نیشکر به دست می‌آید، شیرینی بالایی را برای آب نبات صمغی فراهم می‌کند. فروکتوز، که به طور قابل توجهی شیرین‌تر از ساکارز معمولی است، قند دیگری است که اغلب استفاده می‌شود. از شربت ذرت نیز استفاده می‌شود زیرا از متبلور شدن سایر قند‌ها و خراب شدن بافت صمغی جلوگیری می‌کند.
همچنین، شربت ذرت نیز، حفظ رطوبت و کاهش هزینه‌ها کمک می‌کند. یکی دیگر از شیرین‌کننده‌ها سوربیتول است که به آب نبات کمک می‌کند تا رطوبت خود را حفظ کند. علاوه بر طعم، برخی از این شیرین‌کننده‌ها مزیت دیگری نیز دارند که از رشد میکروبی آبنبات صمغی محافظت می‌کنند.
برای ایجاد طعمی منحصر به فرد از طعم‌های مصنوعی و طبیعی نیز استفاده می‌شود. طعم‌های طبیعی از میوه‌ها، انواع توت‌ها، عسل، ملاس و شکر افرا به دست می‌آید. تأثیر این طعم‌ها را می‌توان با افزودن طعم دهنده‌های مصنوعی که مخلوطی از مواد شیمیایی معطر هستند و شامل موادی مانند متیل آنترانیلات و‌اتیل کاپروات هستند، بهبود بخشید. همچنین اسید‌هایی مانند اسید سیتریک، اسید لاکتیک و اسید مالیک برای ایجاد طعم اضافه می‌شوند.
پاستیل، این رنگی رنگی خوشمزه، هنوز هم در بازار، بین تولیدکنندگان باعث رقابت است تا نظر مصرف‌کنندگان را همیشه جلب کند.
ثبت ديدگاه